(Update 17 oktober 2020)
Omdat het steeds lastiger wordt om precies die banden voor een 26″-fiets te vinden die je zou willen heb ik de afgelopen paar jaar onvrijwillig meer banden onder mijn fiets gehad dan de bedoeling was. Daarom een verslag. Ik gebruik mijn fiets in Maastricht en omgeving voor het grootste deel op verharde wegen, maar voor een belangrijk deel ook op onverharde wegen, die hier in de buurt vaak best hevig onverhard zijn met veel scherpe (vuur-)stenen, aardewerk en doornen. Kortom: een compromis dat past bij mijn gebruik. Wielrenners zal ik hierdoor niet bij kunnen houden en ook mountainbikers zal ik voor moeten laten gaan als er rul zand is. Gelukkig heb ik geen behoefte aan wierennen en is los zand hier tamelijk schaars.
Ik kocht mijn fiets in 2012 met Continental City Contact banden breedtemaat 52. Die vond ik zwaar rijden.
Daarom heb ik de Conti’s vrijwel meteen vervangen door de banden waarmee ik op mijn 28″-fietsen al veel ervaring had: Schwalbe Marathon. Destijds hadden die banden nog geen GreenGuard antileklaag maar een bescheidener antileklaag.
Met die banden heb ik zo’n 11.000 km gefietst. Ze zijn robuust gebleken, niet alleen door het gebruik hier in de buurt, maar ook heb ik er op vakantie aardig wat onverhard mee gefietst met een totaalgewicht, dus inclusief bagage, van 135 kg.
Inmiddels zijn deze banden echter aan het slijten, wat betekent dat de vorm van de band vierkanter wordt. Dat is niet gunstig voor het weggedrag. Met de handen los van het stuur wordt vreemd en lekker door de bocht gaat ook niet meer als vroeger.
Als eerste vervangingspoging heb ik Schwalbe Marathon Almotions breedte 55 gekocht. Die zijn normaal tamelijk duur (denk aan €50,- per stuk) waren in de aanbieding; het waren tubeless versies, die ik met binnenbanden heb gereden. Die reden best lekker, maar waarschijnlijk door de binnenbanden in een tubeless band ook zwaar. Bovenal beviel me echter helemaal niet dat het op de velg leggen van die banden een gevecht was dat steeds eindigde met zweet en pijn in mijn vingers, die op zich toch best wel sterk zijn, al zeg ik het zelf. Een lek onderweg heb ik met die banden één keer gehad. Dat vond ik wel genoeg.
Daarna Schwalbe Marathon Racers, maat 40. Die reden licht. Dat ze met breedte 40 niet heel geschikt waren voor onverhard nam ik op de koop toe. Omdat al mijn fietstochten onvermijdelijk stukken onverhard bevatten hadden deze banden wel te lijden. Na 2500 km ontdekte ik drie gaten in de wangen waar ik zonder enige krachtsinspanning een lucifer door kon steken. Niet geschikt voor mijn routes dus.
Dan maar weer terug naar de standaard Marathons die geduldig in het schuurtje wachtten.
Dit voorjaar een volgende poging. De Marathon Greenguards zijn niet duur en ik viel voor de robuustheid en de ongetwijfeld vrijwel oneinige levensduur. De rest moet ik oplossen met extra conditie. Helaas constateerde ik na 300 km dat het fietsen met het gevoel alsof ik met een ouderwetse en stroeve dynamo op de band aan het fietsen was echt niet leuk vond. Ik had dan ook het idee dat ik nergens meer boven de 30 km/u uit kon komen behalve in een steile afdaling. Ook rammelt de fiets harder op de kasseien dan bij andere banden door de stroeve antileklaag die oneffenheden niet opvangt maar doorgeeft.
Nog erger vind ik echter de wegligging van die banden. Hoewel de breedtemaat van deze banden 47 is en de werkelijke breedte 44, wat best aardig is, rijden ze alsof het heel smalle bandjes zijn. Het lijkt er op dat dit een dikke band is, waar een smalle richel van antilekspul bovenop zit, waardoor het loopvlak smal is. Ik had daardoor veel last van de rillen tussen straatstenen; veel meer dan met mijn stadfiets met banden maat 37. Ook had ik in de vele bochten hier waar ik normaal stevig doorheen kan geen vertrouwen meer in mijn fiets en mijn eigen rijkunsten. Die banden moesten er dus ook af.
Veel heb ik er niet aan verloren maar ergens vind ik de wegligging van deze banden verontrustend: als zelfs ik er moeite mee heb om door de bocht te komen, hoeveel last zullen minder ervaren fietsers er dan van hebben? Het verklaart misschien waarom de vele e-bikes met hun overdegelijke antilekbanden in de praktijk maar heel langzaam door de bocht gaan. Ik vind het geen veilig idee. Misschien zou dit eens door belangenorganisaties onderzocht mogen worden?
Als voorlopig laatste heb ik een een aantal maanden geleden Schwalbe Marathon Big Apples, maat 50, gemonteerd. Die rijden wel weer licht en fijn in de bocht. Bij de montage was dat ook wel al duidelijk: de hele band voelt soepeler aan. Hopelijk zijn ze robuuster dan de Racers. De eerste 2500 kilometer waren in ieder geval genieten.
Onderstaand een samenvatting met wat extra gegevens.
Onderweg, thuis en buiten 